Bio
Roberto Rossini żyje i pracuje w Genui. Od połowy lat 70 jest jedynym z głównych aktorów włoskiej sceny performance. Skupiony głównie na działaniach na żywo, view instalacjach i wideo, anabolics jego prace ? produkt psychosomatycznych i trans medialnych badań ? ukształtowane są na kształt wydarzeń radzenia sobie z rozdzieleniem doświadczeń między zmysłami i źródłami wiedzy: percepcja-otwartość-obecność. To działania były powodem powstania projektów prezentowanych na wielu festiwalach sztuki wizualnej i performance, czasem w konkretnych miejscach, jak budynki fabryczne, budynki historyczne, świątynie, czy naturalnym środowisku. Był autorem transmisji radiowych RAI, serii eksperymentalnych programów radiowych i stworzył dzieła wideo-sztuki dotykającej procesów nieświadomego umysłu oraz koncepcją wyobraźni-czasu-przestrzeni. Pracując zgłębiał antropologiczne korzenie badań per formatywnych stykając się z kulturami pierwotnymi i poprzez seminaria na temat badań cielesności. Ostatnio wydal książkę ?Performance między sztuką, mitem, rytuałem i sztuką teatralną?. Prowadzi również wykłady i warsztaty na temat perfromacne i komunikacji multimedialnej. Wykłada na IATGong ? Instytucie Sztuk Tradycyjnych w Genui.
Statement
Zeitgeist (Duch czasu) ? odcinek nr 13 i jeśli żyjemy? akcja estetyczno-rytualna
Jest to praca w toku: refleksja nad czasem, jego biegiem, i czasem w którym żyjemy
Jest narzędziem umysłu, anty-technicznej techniki która umożliwia działanie z mityczną konotacją i umożliwia powstanie aktowi poetyckiemu
Jest świadomością materii, jako sfery fragmentarycznej, rozłożeniem, nieciągłością, rytuałem wynagrodzenia plagi świata spektaklu; użyte materiały są odpryskami znaków, częściami zmysłu, śladami myśli, cieniami znaczenia
realizuje wizję mitycznego, cyklicznego czasu gdzie mit ma za zadanie zatrzymanie strumienia czasu
jest praktycznie pracą na emocjach; jest gestem, pewnością tworzenia poezji z prędkością zbliżoną do tej ludzkiego mózgu. ? obrazy wideo są efektem edytowania fragmentów, kadrów i dźwięków wykorzystanych w performance jako stereotypowe obrazy komunikacji medialnej, często powiązane językiem spektaklu świata, wyjęte z kontekstu i zebrane by stworzyć pewien rodzaj nowoczesnego ikonostasu.