Biografia
Ramón Churruca urodził się w Bilbao w 1964 roku. Należał do ważnej rodziny pochodzącej z Las Arenas. Od dzieciństwa wykazywał zainteresowanie komedią, filmem i pornografią. Uczył się w szkole Agustino, Padre Andres de Urdaneta, określa to miejsce mianem obozu koncentracyjnego. W kulturze futbolowej działała zasada: jeśli nie grasz, jesteś gejem albo dziwakiem.
Zainspirowany pracą Doug Halla, w wieku 20 lat wyjechał do Stanów Zjednoczonych w celu studiowania filmu eksperymentalnego w Art Institute of San Francisco na wydziale performance/video. Pobyt w tym mieście poszerzył jego horyzonty myślowe. Pomimo to, Ramón odkrył że społeczne podziały klasowe istnieją również w świecie artystów. Rzekomo liberalny świat okazuje się naprawdę konserwatywnym. To powtarzająca się idea w jego pracy.
Po powrocie do Kalifornii w 1989 roku, grał on pod pseudonimem Ramon Quantalagusta w galerii Bilbaro Safi w przestrzeni miejskiej Las Cortes. Został tam wystawiony pierwszy performance w Botxo, gdzie uczestniczyli artyści tacy jak Bada, Alberto Safi, a także Alex de la Iglesia. W tej galerii, Churruca po raz pierwszy mówił o odkryciu nowego Baska: El Technoaldeano Urbano (Miejski Technochłop), oświetloną postać mesjańską, która odzwierciedlała postać baskijskiego polityka – Ibarretxe dla tych, którzy chcieli zbudować gigantyczne bidegorri euskaldun, gdzie mogli żłobić swoje paranoje.
Dla Ramóna, performance to zdeklarowane szaleństwo. Wymaga dużo pracy umysłowej i pisemnego przygotowania. Tworzy on sobie spis wytycznych, które modyfikuje obserwując zachodzące wydarzenia. Publiczność potrzebuje bezpośredniości, bliskości i poruszenia. Po Technoaldeano Urbano (Miejski Technochłop), Churruca kreował siebie jako Olentzero Farlopero, Siames Separatista, tworzył także postać Negrugi, przybierając maskę starca. Często okazuje się, że poruszane przez niego tematy mają odbicie w rzeczywistości. Ramón uzależnia swoje kreację od poruszanej tematyki. Tak narodził się Negrugi. Jest diabłem. Jak Euskal Herria z PNV widzi starożytne społeczeństwo Neguri. Mam 100 lat. Ma to do czynienia z działaniem systemu klasowego w Bilbao oraz w świecie sztuki. Żeby byli zwycięzcy, muszą być przegrani. Jedną z jego największych pasji jest film. Ramón uważa siebie za dobrego obserwatora, mimo że tworzy fikcje innych, lecz nie swoje. Stworzył kilka krótkich filmów i grał w tuzinach filmów, zawsze ze specjalną współpracą. Alex de la Iglesia liczył z nim na El día de la bestia, Muertos de risa y Crimen Ferpecto. Pomimo Alexa, Churruca uważa że jest lepszy jako performer.
Pomimo janwego spokoju i wtydliwości, Ramón zmienia się kiedy wchodzi do walki, w nadczynność, szaleństwo i destrucję. W swoich pokazach ma tendencję do rozbierania się, stawania twarzą w twarz z widownią i krytykowania każdego. Jego krytyka jest fundamentalnie skierowana w społeczeństwo, nacjonalistów, publiczność albo nawet siebie. Wyśmiewa wszystko I wszystkich ale nie uznaje siebie za wariata: “Oni myślą że jesteś szaleńcem, ponieważ robisz rzeczy które narażają zewnętrzne układy.”