Biografia
Giovanni Fontana (ur. 1946, Frosinone, Włochy) jest artystą o wielu talentach. Działa na polu sztuk wizualnych, architektury, teatru, literatury oraz muzyki, lecz jego główną działalność stanowi intermedialne pisarstwo. Od 40 lat pracuje z językami wielokodowymi. Zgłębiając powinowactwa różnych sztuk, dochodzi do utworzenia nowej koncepcji tekstu i ujmuje ją w swojej teorii „poezji epigenetycznej”. Jego wizualne kompozycje jawią się jako partytury, pre-teksty służące do osiągnięcia wymiaru wykonawczego.
Działa jako scenarzysta i okazjonalnie jako reżyser; w teatrze pełnił również funkcje scenografa i muzyka. Wśród jego prac znajdują się sztuki Tutuomini (1972), Sturtizia (1972), Ticoshow-Tacoshow (1973), Radio/Dramma (1977), poezja wizualna Le lamie del labirinto (1981) oraz L’uomo delle pulizie (1984), zbiory poetyckie Scritture lineari (1986), La discarica fluente (1997), nowele dźwiękowe Tarocco Meccanico (1990) oraz Chorus (z CD, 2000), “pre-tekstowy” poemat Frammenti d’ombre e penombre (2005), esej krytyczny La voce in movimento (z CD, 2003), Poesia della voce e del gesto (2004) a także Verbivocovisual zamieszczony w (CD in “Il Verri” n° 25, 2004).
Jego twórczość poetycka prezentowana była w państwowych stacjach telewizyjnych RAI, BBC, BRT, RNE oraz innych prywatnych. W przeciągu ostatnich 30 lat swoje akcje performance prezentował w wielu krajach w Europie a także w Chinach, Stanach Zjednoczonych, Japonii, Meksyku.
W 1959 r. zaczął brać udział w wystawach malarstwa. W 1963 ma pierwszą wystawę indywidualną (Galeria “La Saletta”, Frosinone). Jego pierwsze prace wizualnego pisarstwa powstają w latach 1966-68 i rozwijają się równolegle z eksperymentami dźwiękowymi na taśmie magnetycznej, których później używał na scenie (1967-1972). Jego poezja wizualna prezentowana była na ponad 600 wystawach w Europie, Ameryce, Japonii i Australii. Ostatnią monograficzną wystawą Fontany szeroko prezentującą jego artystyczną karierę była Testi e pre-testi (Fondazione Berardelli, Brescia) w 2010 r.
Pisał słowa do muzyki takich kompozytorów jak Ennio Morricone, Roman Vlad, Antonio D’Antò, Luca Salvadori. Obecnie jest członkiem grupy ” Hermes Intermedia” wraz z kompozytorami Antonio Poce, Giampiero Gemini i Valerio Murat.
Jest założycielem magazynu La Taverna di Auerbach poświęconego intermedialnej poezji oraz magazynu Momo skupiającego się na poezji dźwiękowej; jest członkiem redakcji Baobab, Le arti del suono, Inter, Doc(k)s, a także edytorem Territori, magazynu poświęconego architekturze oraz innych językach.
Statement
W wymiarze pre-tekstowym, poliartysta jest twórcą i aktorem „Hiperpoezji”. Jego gestykulacja, energia i niesłabnące ciśnienie, skutkują procesem reorganizacji poetyckiego ciała, które jest obiektem progresywnego modelowania plastycznego. Odnoszac to działanie do „genotypicznej” struktury wyniku oraz ewolucyjnych faz żywej poezji, można mówić o Poezji epigenetycznej. W tym wymiarze, mój głos w ruchu, przywołany i udostępniony dzięki nowoczesnym technologiom ( z umożliwieniem podkreślenia niemożliwych do organoleptycznej percepcji głosów ciała, wzmocnienia głosu najgłębszych gazów trawiennych, a nawet tworzenia nowych uniwersów wokalnych, używając coraz bardziej skomplikowanego oprogramowania, aż do całkowitej dewastacji początkowych diagramów akustycznych) tworzy dźwięki i rysuje przestrzenie, stając się tekstem, hipertekstem, ciałem i nad-ciałem, animą i animusem, stając się prawdziwym i odpowiednim „Hipergłosem”. Można więc mówić o „elektro- fonicznej masce (i/lub „formie cyfrowej”) za którą głos jest artykułowany jako jeden z podstawowych aspektów języka, co jawi się jako oryginalna forma hiper- poezji: Poezji epigenetycznej.